ขณะที่เริ่มเขียนบล็อกนี้เป็นเวลาตีห้า ณ สนามบินดอนเมือง Gate 23
เมอยากจะมาเล่าถึงเรืองที่ได้เกริ่นไว้ในเพจ
เกี่ยวกับการเป็นคนว่างงานแบบกะทันหัน
การตกงาน ว่างงาน ก็เป็นเรื่องธรรมดานะ
เมไม่ได้เครียดอะไร อาจด้วยเศรษฐกิจหรืออะไรก็ตาม
บริษัทเค้าก็ดำเนินงานต่อไปไม่ไหว
องค์กรมีการ Resizing ลดจำนวนคน
พนักงานเลยต้องบ๊ายบายกัน
เมว่าสำหรับเมก็ไม่กะทันหันเท่าไหร่
เพราะรู้ล่วงหน้า 1 เดือนแล้ว แต่ยังต้องทำโปรเจคให้จบ
แต่กับเพื่อนที่ทำงานบางคน เมื่อรู้แล้วอีกสองสามวันต้องไปเลย
มันก็คงใจหายหน่อย ช่วงนั้นเมก็เศร้ามากเหมือนกัน
คนเคยเจอกันทำงานด้วยกันทุกวันเนอะ
แต่ช่วงหนึ่งเดือนที่ต้องเคลียร์งาน
เมก็วางแผนการเดินทางไปด้วย
รีบของตั๋งจองที่พักล่วงหน้า เพื่อจะได้แบบราคาถูก
เพราะตั้งใจแล้วว่า ไหนๆ ก็จะมีทั้งเวลาและเงินที่จะได้จากบริษัท
ก็ขอไปพักผ่อน ไปสนุกสักหน่อย
และจุดหมายปลายทางก็เป็นฮานอย
เมืองที่เมเคยมาและรักมัน
อธิบายความรู้สึกไม่ถูก แต่เมชอบเมืองนี้มาก
อาจจะเพราะคราวที่แล้วมาแล้วเมยังไม่ได้เที่ยว
หรือทำอะไรอย่างใจเท่าไหร่
ครั้งนี้อยากมาเองเที่ยวเอง
ก็อยากทำให้มันเป็นการผจญภัยอะไรใหม่ๆ
แผนแรกจริงๆ ของการมาอยู่ที่นี่
คือไปทำงานสักพักและค่อยออกมาเที่ยว
คือเมได้งานอาสาสมัคร
ไปถ่ายรูปทำงานประชาสัมพันธ์ให้ฟาร์ม
แบบกินฟรีอยู่ฟรี มีห้องพักของตัวเอง
เป็นระยะเวลาประมาณ 3 สัปดาห์
แต่ก็เกิดปัญหาขึ้น เพราะข้อตกลงไม่ตรงกัน
พอไปถึงฟาร์มเมต้องทำอะไรหลายอย่าง
อาหารที่พักก็ไม่เหมือนที่ตกลงกันไว้
และอีกข้อคือเมอาจจะเรื่องมากนิดนึง
เพราะไม่อาจนอนร่วมห้องกับคนที่มีกลิ่นตัวได้จริงๆ
เมได้ทำวิดีโออธิบายเหตุการณ์ไว้ด้วย
ลองไปฟังเมบ่น อาจจะเข้าใจได้ดีขึ้น
แม้จะไม่ได้อยู่ที่ฟาร์มแล้ว
แต่เมคิดว่าโอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ ค่ะ
ไหนๆ มาแล้วก็จะอยู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะอยู่ไหว
บางคนก็บอกว่ามันเสี่ยงเกินไป
เราเป็นคนว่างงานอยู่นะ ต้องไม่ประมาท
เพราะงานมันหายากนะ
น่าจะรีบหางานทำก่อน แล้วเอาวันลาพักร้อนมาเที่ยว
ตอนแรกเมก็ไม่รู้ว่าตัดสินใจผิดหรือถูก
กังวลอยู่บ้างเหมือนกัน
แต่เมื่อมาถึงที่นี่ ที่ฮานอย
เวลาทุกวินาทีที่นี่
ขอบอกเอาไว้ต่อหน้า
ก๋วยเตี๋ยวเนื้อ เมล็ดแตงโม และกาแฟไข่
เมรู้...ว่าเมตัดสินใจถูกแล้ว
การว่างงานครั้งนี้ ชีวิตเมจะได้สนุก
ผจญภัย และได้ประสบการณ์ใหม่ๆ
ใช่ค่ะ สำหรับเมมันคุ้ม :)
